Ook goedemorgen klootzak

"Ook goedemorgen klootzak!" is wat ik de bestuurder van de truck die het me zojuist onmogelijk heeft gemaakt om uit mijn parkeervak te rijden toe roep.

Mijn kinderen zitten al in hun gordels en ik heb de motor net gestart, ik sta op het punt uit mijn parkeervak te rijden als de vrachtwagen van een beddenleverancier aan komt rijden. 

De niet zo beste man ziet overduidelijk mijn vriendelijke "mag ik er eerst even uit"-handgebaar maar negeert tot mijn stomme verbazing mijn aanwezigheid voor hij de truck midden op de weg en half voor mijn vak tot stilstand brengt. 

Even verwacht ik nog dat hij dichterbij de stoep wil parkeren, hij staat immers op de weg alsof het een tank is (zoals mijn vader zou zeggen, er had nog een vrachtwagen naast gekund als ie normaal had geparkeerd)

maar zijn koplampen doven en er stappen twee Sjakies op hun dooie gemakje uit.

Ik besluit uit te stappen om te vragen of ze hun auto even normaal neer kunnen zetten waarop ik van de bezorger toegesnauwd krijg dat het niet zo lang duurt.... Maar om 12 minuten voor half 9 heb ik geen tijd voor dingetjes die misschien wel iets langer duren dan "niet zo lang". 

Daarom doe ik het enige wat me op dat moment waardevol lijkt, gezien bij de klootzak toch het stukje inlevingsvermogen lijkt te ontbreken.

Ik scheld de klootzak even lekker uit en ik moet zeggen dat dat enorm oplucht. Uiteindelijk steek ik via de stoep en in zn achteruit door naar een alternatieve route en krijg ik de kids nét op tijd op school. Onderweg vraagt mijn dochter of je écht je groot rijbewijs bij een pakje bona kunt krijgen en is mijn andere dochter benieuwd waarom ik die meneer het lelijke woord van plasser toeriep. 

 Zoals ik al had verwacht; bij terugkomst staat de vrachtwagen er nog steeds. Is het erg onaardig als ik de klootzak van de dag de allerlangste file toewens op deze maandagmorgen? 

gestreken kussenslopen en ontbijt op bed

Zo veel te doen en zo weinig tijd. Een probleem van iedere moeder en misschien zelfs wel ieder mens.
Slapen lijkt tegenwoordig meer luxe dan een primaire levensbehoefte want er moeten dingen geregeld worden, voor de band, werk en hier en daar zou ik iets georganiseerder met mijn huishoudelijke taken om willen gaan.

Mijn huishouden is zoals mijn moeder wel eens zegt; een huishouden van jan steen. Ik weet niet wat ze daar precies mee bedoelt...er blijft wel eens wat liggen maar niet iedereen slaapt beter op een gestreken kussensloop toch?

Ik neem mezelf wél al twee weken voor die strijk nu echt te gaan doen en iedere keer kiep ik met frisse moed de mand met schone was over mijn bed leeg om zeker te zijn dat ik het vanavond écht doe.
Het enige resultaat is dat ik het er met dezelfde vastberadenheid weer in kan schuiven als ik 3 uur later dan ik me had voorgenomen mijn bed in rol, dus misschien heeft ze een punt. Nu de schoolvakantie is aangebroken voorzie ik dat het de aankomende twee weken ook niet gaat lukken.

Schoolvakanties zijn voor de meeste moeders (heb ik van horen zeggen) niet bepaald een vooruitzicht op geluk en rust, maar ik moet zeggen dat het toch wel bizar lekker is dat ik nu soort van kan uitslapen. Want dat was beslist een luxe waar ik jaren geleden afscheid van had genomen maar het mooiste is dat ik nu in de vroege ochtend geen politieagentje hoef te spelen!

 Kreten als; "trek nou je schoenen aan en waarom eet je je brood niet op" of "hallllo waarom zit de wc verstopt met een halve rol pleepapier??!" en discussies over dingen die ze al jaren zelf kunnen; "tuurlijk kan je je eigen veters wel strikken mama blijft hier staan tot je het zelf hebt gedaan maar dan komen we wel te laat.. nou kom maar op met die rotschoen dan *fuck* nee dit is inderdaad een kloteveter....ehhh wat een nare veters zijn dit zeg." vullen meestal de ochtendstilte bij ons in huis en het ontbreken ervan is dus ook voor mijn wellicht uitslapende buren ook geen gemis.

Af en toe moet je kinderen de ruimte geven om dingen zelf te regelen, die van mij denken zo nu en dan al goed in oplossingen in plaats van in problemen. Zo hadden mijn twee oudste dochters vanmorgen besloten dat ze vast een moederdagontbijt wilden "oefenen".  De rijstwafels met pindakaas en glas glazuuroplossende siroop ("want we mogen geen thee maken zonder toezicht" aldus Fay) waren heerlijk maar het ontbijt van mijn 2-jarige telg was wel enigszins experimenteel te noemen.

Fay was namelijk van mening dat Jenna het brood in de vriezer niet kon waarderen en kwam in haar zoektocht een bak sorbetijs tegen. Jenna had zo genoten van de lange vingers met smoeltjes en mango-ijs dat ze me liet weten voortaan liever door Fay verzorgd te worden met de woorden: "say maakt goed ontbijt! mama maakt altijd vies ontbijt, say doettut voortaan voor Denna".
Jullie begrijpen dat ik me dat geen twee keer laat zeggen, al heb ik uit voorzorg de rest van het ijs net even naar binnen zitten werken in een poging even toe te geven aan het niet afmaken van alles op mijn to-do lijstje van vandaag.

Truste, ik zal in mijn droom straks vast een paar kussenslopen extra strijken voor mijn lieve moeder ;)

Spandex-dress-code a.u.b.

Met mijn conditie van een stacaravan ben ik waarschijnlijk de laatste persoon in de positie om te oordelen maar soms behoud ik me van het recht daar gewoon schijt aan te hebben, sommige dingen moeten toch gezegd worden.
Zondagochtend is bedoeld om rustig op te starten, volgens hele religies zelfs een rustdag waarop je eigenlijk zou moeten rusten en dus vooral de laatste dag waarop ik persoonlijk mee zou doen met een stedelijke marathon.

Vraag me eigenlijk niet precies wat er vandaag in Den Haag aan de hand is voor run, wat me wel opvalt is dat er duidelijk geen enkele richtlijnen zijn en een conditie niet per definitie één van je forté's hoeft te zijn als je wilt participeren.

Dik, dun, klein, groot alles komt voorbij. Zelfs de loco's van de KFC doen een poging om te rennen.
Zoals ik al zei, ben ik zelf een wrak en heb ik werkelijk het uithoudingsvermogen van een lege accu maar toch zijn er een aantal zaken die mij opvallen als ik het gros van de deelnemers bekijk die gewoon echt niet zouden mogen als ik er een mening over mocht hebben.

In zo'n beetje elke sport heb je een dresscode: voetballers dragen shorts met kniekousen, vechtsporters een katoenen badjas, zwemmers een zwempak en Sven Kramer draagt een morphing suit met een gat voor zijn gezicht  (net als alle andere schaatsers) maar als ik het goed inschat is er geen afspraak gemaakt over wat je wel en écht niet kan dragen als je gaat hardlopen.

Ik hoef niet uit te leggen wat er gebeurt als lichaamsdelen in een net niet stevig genoeg spandexje heen een weer slingeren en het beeld van een net iets te forse borst of bilpartij (ik weet het, sommigen vinden dat je daar nooit genoeg van kunt hebben) krijg ik niet snel meer van mijn netvlies.
Denk aan een keitje wat je in een vijver gooit, die kringetjes die zich uitbreiden en een deinende beweging maken zijn heel poëtisch in het geval van water of een semi-strak lijf. In het geval van 30 kilo overgewicht echter niet. Ik stoor me niet zozeer aan het overgewicht, maar wel aan het soort spandex wat de persoon in kwestie dan heeft aangetrokken.

Daar houdt het echter niet op, je kunt tegenwoordig bij de Kruitvat en de Lidl ook sportpakjes kopen, welke superleuk zijn als je er nog wat overheen aantrekt of een mooie lange onderbroek eronder stopt. In het geval van een string en puttige billen echter niet, want als je gaat zweten wordt het een wet-pants party en show je onderdelen van jezelf die je beter voor jezelf en de slaapkamer of de webcam kunt houden (het houdt niet op bij een cameltoe).

Ik nodig daarom iedereen uit om een petitie te starten voor een heuse Spandex-dress-code. Mijn handtekening krijg je als eerste. Als tip wil ik meegeven als je er echt actief mee aan de slag gaat om vooral in de guide-lines mee te nemen dat uni-sex sportpakken sinds 1989 eigenlijk al niet meer EU-approved zijn en mannen boven de, pak em beet 40 jaar uitgesloten moeten zijn van deelname aan sport (in general!) wanneer ze het renpakje uit hun gloriedagen tevoorschijn toveren onder het mom "past nog best, die kilo's ren ik er zo af"

Moraal van mijn verhaal: niks mis met een ouderwetse joggingbroek, mocht je toch kiezen voor spandex, koop dan een goeie en check heeeeel goed of je je porieën niet door de stof heen kunt tellen als je hem aantrekt anders kun je net zo goed een corrigerende panty aantrekken...maar goed dit is slechts mijn mening en ik ben zelf gewoon liever lui dan moe ;)

Ofnie? Day....

Voor de 2e keer je OV-chipkaart verliezen is 1 ding. Vergeten dat je ergens met de auto was is het bewijs dat je toe bent aan een break.

Gisteren was zo'n dag waarvan je eenmaal thuisgekomen van bijkomt en blij bent dat je hem met slechts een paar kleerscheuren hebt overleefd.

Maar dan heb je altijd "the day after".
Deze kun je het beste vergelijken die kater na een avond flink tanken als je heel vroeg uit bed moet.

Toen ik vanmorgen naar het station liep vroeg ik me dan ook hardop af waarom ik eigenlijk niet gewoon had gedronken gisteren. Want onderweg naar het station viel me op dat mijn auto nergens stond.

Na wat gekraak met mn slapende hersenen (die volgens een shabby iq-test op Facebook met een IQ van 170 geen enkel kraakje zouden moeten vertonen tijdens dit bewuste denkproces, ik denk dat die score daarom enigzins verwaarloosbaar is en ik misschien net genoeg werkende hersencellen heb die me nog net ervan weerhouden niet in de mn broek te poepen) wist ik het wéér.

Ik had gisteren de kinderen naar school gebracht met de auto en moest meteen door naar het station waar ik luidpuffend met mijn conditie van een stacaravan op het nippertje de trein wist te halen door als een idioot met zwabberende armen (al rennend mijn tas dichtdoen en mezelf 3x bedenken of ik de auto wel op slot had gedaan en mn OV wel present was) en platvoetrenpasje.

Eenmaal in de trein kreeg mijn lijf een soort aanval (wat overkomt mij! Was dit inspanning???!) waarin al mn spieren (ook die waarvan ik het bestaan niet wist) begonnen te trillen (ô.a. mn oogleden) en al het rood wat je kunt hebben direct concentreerde op mijn gezicht. Met die op als een boei kwam ik uiteraard een moeder van school tegen en schaamde ik me nog een beetje extra.

Goed mn auto stond dus nog bij het station en gevonden voorwerpen op centraal doet niet aan anonieme kaarten teruggeven. Ook niet als je het kaartnummer hebt omdat je je transactiebonnetjes bewaard.

Dat word vanavond dus drinken....

Natte Krant

Ik breng mijn vrije tijd het liefst door onder een enorme steen
Hoewel ik graag onder de mensen ben, ben ik nog het allerliefst alleen
Nieuwtjes en belangrijk wereldnieuws bereiken me meestal veel te laat
Ik was niet op de hoogte van twerken, brony's en het tekort aan blauw op straat.
Ik volg geen nederlandse soaps en realitymeuk op tv
Rik in GTST zn angermanagementprobleem daar zit ik gewoon niet zo mee....
De krant Lees ik zelden, doet meestal dienst als onderlegger tijdens verven of in de kattebak
Toch blijven ze bij het AD en de telegraaf hun telemarketeers inzetten me over te halen op hun gemak
Ik ben de rotste niet, heb ze een keer hun zin gegeven,
Ik kan de komende zes weken voor slechts 92 cent de luxe van een ochtendkrant beleven.
Op deze blauwe maandag snap ik nu eens voor het eerst wat iedereen depressief zit te doen op Facebook.
En zie ik er eens niet zo apart uit in de trein zonder mijn vage Engelstalige fantasybook.
Toch jammer dat het nu regent en ik weer weet waarom ik de krant niet Lees... Ik Krijg die zwarte inkt nooit meer uit mn broek....

ADHD Welnee deel 2

Ik vergeet met grote regelmaat waar ik mn sleutels heb gelaten,
Mn rijbewijs verlopen, ik had het echt niet in de gaten.
Soms kom ik 's avonds thuis en zie ik tot mijn grote schrik;
het koffiezetapparaat nog aanstaan en dat is dus typisch "ik".
Ik zet mijn wekker elke avond,
Maar ik kom er zelden direct uit...
Het was gister veel te laat en die wekker is echt veel te luid.
Alles doe ik morgen echt,
Maar dat lukt me eigenlijk helemaal nooit...
Het "ik doe het morgen" is mijn synoniem voor "ik doe het heus wel, ooit".
Ik vergeet meestal ook te tanken, rijd door tot zelfs het lampje niet meer brandt...
Dat is op zich niet zo'n probleem tenzij je zonder pinpas en benzine in de onbewoonde wereld strandt...
Ik heb het altijd druk en ik maak hele rare dingen mee,
Als mijn dag eigenlijk heel saai was eindigd deze rustig met mijn mobiel in de wc.
Mensen die mij niet kennen zien me aan voor hallucinerende idioot;
Omdat ik zeg dat ik een broer heb die kan vliegen en het nog helemaal wil gaan maken voor mn dood...
Dit zijn slechts een paar van die dingen die me maken tot wie ik ben,
En als niemand dat kan waarderen is dat prima want ik ben mijn eigen allergrootste fan ;)

Even stilte aub...

Na een drukke dag aftaaien in de trein met een boek en zonder herrie. Even lekker wegdrijven van het luidruchtige alledaagse geruis. Gepraat, geschreeuw en geroddel of bemoeienis van mensen die zich ongevraagd in je gedachtenstroom mengen.

Daar heeft de NS iets op bedacht:
namelijk "de stiltecoupé".

Jammergenoeg snapt de reiziger helemaal niks van dit concept. Dan heb ik het in vrijwel alle gevallen over het type reiziger van middelbare leeftijd die in geen enkel geval kan of wil lezen en zich niet aan regels kan of lijkt te willen houden.

Wanneer je deze eigenwijze dames en heren van Middelbare leeftijd wijst op het feit dat ze zich in een speciaal ontworpen stiltecoupé bevinden. Hebben ze er overduidelijk geen enkele boodschap aan, halen ze zelfs hun schouders op of lachen je uit wanneer ze zich in een kudde meereizende pre-pensioeners bevinden.

Ik persoonlijk vraag me dan af of ze soms hun hele leven volgens de regels hebben geleefd. Is dit dan misschien hun variant van "losbandig" of "eens ff lekker overal schijt aan hebben" is. Óf hebben ze gewoon simpelweg net 1 hersencel teveel  welke de dames en heren er nog nét van kan weerhouden om naast de verbale stront ook nog in hun broek te poepen en informatie te verwerken op de juiste wijze.

Ik verwachtte meer van de doorgewinterde 55 plussers. Meestal zijn dit namelijk precies het soort mensen wat maar al te graag roept dat de jeugd van tegenwoordig geen respect meer heeft.
Daar hebben ze dan wel een punt, ik heb namelijk inderdaad geen respect voor mensen die zich ervan bewust zijn dat ze andere mensen storen op de enige plek waar je gewoon je muil moet houden. Of je nou oud bent of niet.

Een boek lezen in de stiltecoupé is wat mij betreft moeilijker (zeg maar gerust een onmogelijke taak) dan in een gewone coupé. Daarbij merk ik dat ik in mn opgefoktheid vanwege de hardnekkigheid van de semi-bejaarde babbelkousen mezelf zowat een hersenbloeding schenk.

Ik baal dus van de NS. Want hoewel het natuurlijk de plicht is van de reiziger zn bek te houden in de stiltecoupé, doen ze zelf weinig om het beleid te waarborgen voor zover ik weet.

Oplossingen zijn er volgens mij genoeg. Mensen die veel reizen met openbaar vervoer en zich ook ronduit storen aan dit probleem zijn volgens mij best bereid er iets voor te betalen of er een extra handeling voor uit te moeten voeren.

Ik stel voor dat je bijvoorbeeld een code nodig hebt om een stilteruimte te kunnen betreden welke je voor een meerprijs of simpel via een sms'je kunt bemachtigen.

Wat mij betreft verkopen ze een maandkaart die je moet scannen bij de ingang voor een paar euro (welke ook als extra optie op een ov-chipkaart met abonnement aangeboden kan worden).
Voor mijn part verven ze die coupé een andere kleur en doen ze er dimlicht in.

Als dat allemaal niet werkt kunnen ze er ook nog voor kiezen simpelweg een vuilniszak leeg te kiepen in de stiltecoupé.
Vorige week bevond ik me in een hele ranzige stiltecoupé en daar was het dan wel te vies om iets aan te raken maar je kon er wel een speld horen vallen.

Mocht de NS het naar mijn idee "hardnekkige probleem" aan willen pakken bied ik geheel gratis en vrijblijvend mijn diensten aan mee te denken naar een oplossing. Ze kunnen me dan mailen naar: liesbeth@evesfall.nl

Tot die tijd raad ik elke stilteliefhebber een stel goed dempende gehoorbeschermers aan en een heleboel geduld.