test

test test test yay, mijn blog is een feit :) Ik ga me maar eens verdiepen in de materie, want ik snap eigenlijk nog geen reet van het menu. Ik wens iedereen sterkte en plezier met het lezen van mijn hersenspinsels. Tot mn volgende blog! Xl

Het leed dat kinderfeestjes vieren heet

Als je kinderen hebt onder de 4 jaar, realiseer je jezelf nog niet wat je allemaal te wachten staat.
Waarschijnlijk denk je dat de zogenaamde tropenjaren (vooral als je meerdere kinderen tegelijk hebt onder de vier jaar) na de eerste vier jaar afzien en het overleven achter de rug zijn maar niets blijkt dan minder waar.

De buitenwereld werkt ook mee aan deze enorme fantasiebubbel, deze blijft intact door opmerkingen als:
"het wordt allemaal veeel leuker hoor! als ze groter worden" en "wacht maar tot ze zelfstandig zijn dan is het pas echt leuk!"
die mensen hebben zelf waarschijnlijk of geen kinderen of geen kinderen die zo bijdehand zijn als de mijne...

Ik sta namelijk sinds mijn oudste twee vocabulair ontwikkeld zijn regelmatig voor paal in het openbaar;
als ik bijvoorbeeld verbied om te snoepen omdat we zo gaan eten laat mijn dochter het niet na me eraan te herinnerendat ik zelf ook 5 minuten geleden nog een hele reep chocolade heb opgegeten.

Dit het liefst in bijzijn van mensen die het opvoeden ogenschijnlijk beter aanpakken.

maar goed, de standaard struikelblokken van het opvoeden daargelaten,
er komt een punt dat je kinderen naar school gaan.
wat daar op volgt is dat er ook een punt komt waarop je er niet meer onderuit komt; Kinderfeestjes.
Zodra je oudste kind 4 wordt, sta je dan te trappelen om de so-called vriendjes en vriendinnetjes van dochterlief uit te nodigen voor een gezellig feestje.

Vroeger had ik een romantisch beeld bij kinderfeestjes;  in mijn hoofd waren deze bij ons thuis vroeger namelijk altijd tot in de puntjes geregeld, gezellig en gingen alle kinderen tevreden en moe naar huis.
Mijn moeder verzorgde altijd de leukste spelletje niemand verveelde zich een seconde. Waarschijnlijk heb ik alle stress en chaos die zich de dagen ervoor en de dag zelf afspeelde totaal gemist en was het ook voor mijn moeder toen heel lastig en enorm stressen waar ze een week van bij moest komen.

Vorig jaar kwam ik er nog goed vanaf, ik heb alleen de oudste haar feestje hoeven vieren en kon haar toen nog afschepen met drie kinderen uitnodigen. We gingen naar een indoor speeltuin,  namen een arrangement, alles werd geregeld en ook logistiek was alles goed te doen.

Na dat bewuste feestje vond ik het allemaal wel meevallen en besloot dit jaar niet mee te doen aan de georganiseerde feestjes buitenshuis. Wat is er immers mis met de ouderwetse thuisparty.

"well isn't that cute....BUT ITS WRONG!!!!"*

dochterlief had haar 5 beste vriendinnen en vrienden uitgenodigd en optimistisch als ik ben had ik allerlei leuke spelletjes bedacht die kinderen tussen de 4 en 6 jaar leuk vinden.

Dat werden de 3 langste uren van mijn leven.

Daarom, toen fay van de week 5 werd, besloot ik die kinderen allemaal mee te nemen naar de goede oude indoor-speeltuin. Naast de 5 vriendinnen die ze meenam, ging er nog een buurmeisje mee en met mijn eigen 3 meisjes kwamen we dus op 9 (!!!) kinderen.
Omdat ik geen zin had in tetris voor gevorderden (passen en meten om 9 kinderen en twee volwassenen te verdelen over 2 auto's) gingen we met de trein.

De middag begon al chaotisch; Jenna ging net op een onhandig tijdstip nog even slapen en daarom stuurde ik mijn man naar school om Arwen en de vriendinnen en vriend van Fay op te halen (Fay was ziek thuis maar verplaatsen naar een andere dag was geen optie zo last minute).
ik hoef jullie niet uit te leggen dat ik met mijn chaotische hoofd al niet eens meer wist welke 5 vriendinnen er mee gingen, maar ik ging ervanuit dat die kinderen dat zelf wel wisten en het aantal leek me dan ook duidelijk.

Nou weet ik ook wel dat je een man altijd een boodschappenlijstje mee moet geven, zo ook in deze situatie bleek achteraf;
Manlief kwam me tegemoet bij het station met slechts 3 kinderen in zijn kielzog; onze eigen dochter Arwen en twee vriendinnen van Fay. De afwezigheid van 2 kinderen bleek te verklaren; deze werden door hun moeders naar de feestlocatie gebracht, gezien ze daar toch in de buurt moesten zijn..

In de trein ontstond de discussie tussen papa, mama, arwen en fay; volgens mij mistte we nog een vriendin, volgens Fay niet, volgens mijn man ook niet en volgens Arwen wel.
we gingen ervanuit dat het wel zou kloppen want als Fay zelf ook niet wist wie er ontbrak, had ze zeker toch maar 4 kinderen uitgenodigd?

Helaas, toen ik op mijn telefoon keek en zag dat ik 5 oproepen van school had gemist wist ik het zeker:
We hadden een kind van 4 voor de rest van haar leven getraumatiseerd door haar op school, in spanning voor het kinderfeestje met een kado in haar rugzakje, geduldig aan de hand van de juf wachtend, jawel:
TE VERGETEN.

Manlief was in ontkenning dat er een kind had gestaan, de juf had hem wel gezien maar deze was ineens verdwenen. de moeder van de kleuter was al gebeld dus de tamtam was ook al op gang en ik werd natuurlijk door de moeder van het meisje gebeld om te vragen hoe het nou zat.
Tja hoe leg je dat nou uit, volgens mij zijn er in dit geval gewoon NOOIT verzachtende omstandigheden.

Mijn man is meteen in de trein gesprongen om het arme ding alsnog op te halen waarop ik een uur mocht zien te overleven met 7 kleuters en een baby onder mijn hoede.
Elke vijf minuten heb je wel een huiler bij de tafel omdat er een kind was geduwd, niet op een glijbaan mocht of er een kind lelijk keek naar een ander kind, ook werd mijn hulp nog ingeroepen om billen af te vegen,
snottebellen af te vegen, een pleister te plakken of een geschaafde vinger en een "ongelukje" op te lossen en de plasbroek in kwestie onopvallend voor de rest van de aanwezige kleuters te laten "verdwijnen".

Op zo'n feestje leef je een beetje van eetmoment tot snoepmoment tot de tijd om is en blijkt dat je toch wel erg veelrespect hebt voor de kleuterjuffen en moeders van 8 of 9 kinderen. want ik ben na een paar uurtjes al stuk.

Toen manlief eenmaal terug was met het "vergeten kleutertje" was het gezelschap compleet.
De jarige was tussen het op mijn schoot hangen door wel blij met haar nieuw verkregen knutselspulletjes en meisjeshebbendingentjes maar wat waren we blij toen het eind in zicht kwam.

Ik heb tussendoor voor 1 kindje nog schone onderbroeken en een legging gekocht omdat het dus niet bleef bij 1 ongelukje. Op een gegeven moment kwam ze in dr blote kont naar de tafel kwam rennen waarop mijn man me in paniek belde of ik terug kon komen naar de tafel omdat er een half ontblote peuter naast hem zat omdat ze haar natte broek in de wc had gelaten...

Maar, we hebben het overleefd. En na het missen van de trein, het retourneren van alle vermoeide kleuters...
wilden we allemaal naar bed.
Een ding is zeker; ik ga de tijd die we hebben tot het volgende partijtje goed gebruiken om me geestelijk
voor te bereiden op de volgende hindernisbaan en het leed wat dus "kinderfeestje vieren" heet.

mama's en papa's van de kleuters van de toekomst: bereid u voor! Het is geen feestje! ;)

*) quote: two stupid dogs - cartoon network