Frodo is er nog

Met alle kracht die ik nog in me heb, weet ik nog net te voorkomen dat ik een vrije maar dodelijke val maak in een plots ontstaan ravijn dwars door mn woonkamer heen.

Hoewel mijn hart van adrénaline tekeergaat voel ik naast angst ook een plotselinge vreugde opwellen; waar vroeger het huis van mn vervelende buurman stond (vanaf hier "frodo" genaamd) ligt een ogenschijnlijk kilometersdiepe geul.

Half maassluis lijkt te zijn opgeslokt door moeder natuur. Gek genoeg is het eerste wat ik me bedenk "zou ik nog 3g hebben?". Dit is uiteraard niet het geval want ik heb T-Mobile.

Mijn kinderen lijken in tegenstelling tot nachten waarin er geen polarshift plaatsvond door alle teringherrie en chaos heen geslapen te hebben.

Net op het moment dat mijn man met een bos bloemen blij door de plaats waar ooit een tochtende voordeur zat komt aangelopen vliegt er een regenboogpoepende roze eenhoorn uit de krochten van de hel naast mijn huis en weet ik dat ik blijkbaar even was ingedut.

Ik schrik wakker, kijk uit mijn raam en zie dat mijn huis nog steeds aan dat van frodo vastzit. De wereld is er nog, niet vergaan en ook geen spoor van een ruimteschip. Net als het 3g netwerk op mn telefoon. Terug naar de orde van de dag dus, voor nu is dat slapen. Welterusten!

Gaat de wereld naar de klotenballenfabriek?

Ja, dat is bijna net zo zeker als het feit dat ik iedere maand rond volle maan ongesteld ben.

Of dat einde van de wereld of hoe je het wilt noemen ook samen valt met de voorspelling van het meest bloeddorstige volkje uit de geschiedenis? Dat valt te betwijfelen. 

Naast het feit dat er een enorme lijst van flatervoorspellingen te vinden is op wikipedia*, 

heb ik weinig vertrouwen in de spirituele bovenmenselijkheid van de maya's. 

Op z'n zachtst gezegd was dit namelijk een nogal bloeddorstig volkje zoals ik al eerder zei.

Een potje prehistorisch voetbal eindigde met het onthoofden van de verliezende partij zijn aanvoerder en als het een tijdje niet had geregend gooiden ze om de watergod vrolijk te stemmen een menselijk offer in hun enige natuurlijke bron van drinkwater na hem of haar eerst te hebben afgeholpen van een kloppend hart.

De maya's zijn voor zover ik op de hoogte ben (met dank aan discovery) dan ook hun eigen mooie stad ontvlucht omdat er alleen nog verontreinigd water was waardoor de mensen door de ranzigste etterverknettering en builenpest van het drinken van dit lijkenwater massaal stierven.

Ook heb ik me laten vertellen dat ze er in de cyclus die ze beschrijven in hun voorspellingen er vanuit gaan dat de aarde al 2x heeft doorgemaakt wat er morgen moet gaan gebeuren. 

De eerste keer waren de aardse bewoners namelijk van modder en de tweede keer van hout maar miste ze emoties (gemiste kans als je het mij vraagt. Wat heb je nou aan emoties, als we die niet hadden hadden we nu misschien een goed kabinet gehad). Nou ben ik geen drs. of geniaal meesterbrein, maar ik denk dat dit verhaal over mensen van modder of van hout op zich al aangeeft hoe serieus we deze voorspelling zouden moeten nemen.

Voorspellingen zijn altijd maar een beetje vaag naar mijn mening. Als ik volgende week de horoscoop lees van deze week, zijn er ongetwijfeld dingen die kloppen. Niet omdat de sterrenkijker van de tina of de viva echt een geloofwaardig kijkje nemen in een glazen bol, maar meer omdat we het hebben over dingen die allemaal te voorspellen zijn met kansberekeningen en een natte vinger in de lucht.

Als mijn horoscoop zegt: misschien wint u een prijs. Is de kans namelijk groot dat ik meteen een paar krasloten koop en meedoe aan een wedstrijd en dan is de kans inderdaad aanwezig dat ik win en mocht dan dan weer zo zijn dan had mn horoscoop inderdaad gelijk! ;)

Zo is dat ook met alle natuurrampen die al voorspeld waren en allemaal zijn "uitgekomen". Natuurrampen gebeuren al decennia lang. Omdat we tegenwoordig nogal mediageil zijn en de hele dag op ons mobieltje en tv het laatste nieuws volgen zijn we van alles wat er gebeurd op de hoogte. Tsunami's, overstromingen, noodweer en andere natuurrampen gebeuren bijna dagelijks. Vroeger hoorde je alleen de ergste en als je geen abo had op de krant of de hele week geen radio kon luisteren omdat dit alleen voor rijke poeperts weg was gelegd wist je helemaal niet dat het was gebeurt.

Sommige rampen herhalen zich nou eenmaal. Een actieve vulkaan gaat een keer uitbarsten, daar heb ik geen sterrenkijker voor nodig om dat vast te stellen.

Boeiend vind ik op z'n minst wel hoeveel mensen nu hysterisch hun status op Facebook updaten met zogenaamd sarcastische afscheidberichten en lolligheid dat ze op de laatste dag van de aarde gewoon moeten werken. 

Hoewel niemand zegt er in te geloven, zijn er wel degelijk mensen die er letterlijk van wakker liggen en zijn er zelfs avondvullende televisieprogramma's over mensen die alles maar dan ook alles doen om te zorgen dat ze de eerste jaren na doomsday kunnen overleven in hun kelder met astronautenvoer en geweren in de aanslag. 

Nou is het op zich al vrij zorgbarend wat voor volk er dus straks overleefd en wat dat straks doet met de gemiddelde intelligentiegraad van de mensheid mocht er wel iets raars gebeuren. Want zeg nou zelf; 

Ze hebben geheime voorbereidingen getroffen en geheime verschuilluiken die iedereen wereldwijd al heeft kunnen aanschouwen inclusief close-ups van vluchtroutes en plaatsen waar meer munitie en eten is te vinden op de internationale tv (doomsday preppers op jawel: discovery). Dus hoe slim kunnen ze zijn.

Een hoop mensen die ik ken geloven niet (meer) in God. Maar wel in een vage voorspelling van een volkje wat het zelf maar in kleine getallen heeft overleefd door hun eigen dommigheid. Dat zelfde restje maja's liet zich filmen door Ymke en Britt vorig jaar en wist wijselijk te melden dat we nog kans hadden te overleven als we maar voldoende bloedoffers brachten en ons zouden wenden tot de goden met gebeden.

Persoonlijk ben ik van mening dat als de wereld inderdaad morgen kapot gaat, dit hoogstwaarschijnlijk komt door een (of meer) meteoor. Niet vanwege die voorspelling, maar omdat (ook weer dankzij discovery) we dagelijks een heleboel keer (vraag me niet om precieze getallen) al redelijk vaak  op het randje van verdommenis balanceren door alle passerende meteorieten langs onze kleine blauwe planeet. Het is dus gewoon een kwestie van tijd, maar een meteoor zal op een bepaalde dag ongetwijfeld een keer uit zijn baan raken en de aarde op zijn minst een klein beetje vernachelen.

Wanneer? Geen idee.... maar mijn majakalender loopt in ieder geval in 2013 gewoon door! ;) 

* lijst van (mislukte) voorspellingen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Lijst_van_voorspellingen_van_het_einde_van_de_wereld

Fijne voorbereidingen!

Het is weer bijna zover. Kerst en oud en nieuw zitten eraan te komen.

Persoonlijk ben ik er niet zo dol op. Niet vanwege alle vrolijke dingen als kerstbomen en jezelf volproppen met de hele familia tijdens het gourmetten maar vanwege al die voorbereidingen en vuurwerk.

Ik heb een schijthekel aan vuurwerk en snap ook niet dat mensen er geld voor over hebben maar het meest irritante vind ik nog wel kerstpost.

Kaarten krijgen is leuk, kaarten schrijven is een tijdrovende bezigheid. Ook daar komt de gierige scrooge in mij naar boven want eerlijk gezegd vind ik het allemaal maar zonde van mijn geld.
Vorig jaar bleek het ook weggegooid geld want ik kwam medio februari een stapel kerstkaarten voorzien van adressen en postzegels tegen in een handtas die ik dus ben vergeten te posten.

Ook nu heb ik dus weer gemotiveerd kaartjes ingeslagen maar ligt die stapel dus al een week onaangeroerd in de hoek.
Mocht ik dus weer niet toekomen aan het nakomen van mijn beloftes aan mezelf mbt het sturen van kerstkaarten;

Weet dan dat het niet persoonlijk is en dat ik iedereen die me lief is natuurlijk toch wel fijne dagen wens!
Ik hoop dat het snel weer achter de rug is en iedereen zn ledematen ogen en geliefden behoudt tijdens het afsteken van vuurwerk.

Hier dan toch een kiekje met mijn beste wensen voor 2013. Mijn goede voornemens?

Volgend jaar geen moeite meer doen om kerstkaarten te kopen.

Deja vu

en zo kwam ik van een jaar geleden op mijn hyves dit blogje van mezelf tegen.
zo te zien is dit wat ik nu doormaak dus een cyclus ;)

"Cave of blunders..."

11 nov 2011, 18:03

Soms ben ik in mijn hoofd een beetje druk,
ok dat is het grootste understatement ever... maar wanneer ik dus zo'n periode doormaak waarin alles druk en tegelijk is,zijn mijn hersenen een grote soort bermudadriehoek of gapende grot waarin een hoop informatie voornamelijk verloren lijkt te gaan.

Zo ben ik al weeeken dagelijks (drie keer) mijn sleutels kwijt, vergeet ik weer alle soorten afspraken (o.a. bij het consultatiebureau *schaam*) en wil het zelfs voorkomen dat ik rond 3 uur snachts ineens denk: oja, slapen is ook nog handig (maar ik heb nog zoveeeel te doen!).

Ook de organisatie in mijn mothership (lees: luiertas) is enigzins "rommelig" te noemen (SHIT! heeft iemand een tissue? mijn baby spuugt haar fles over me heen, maar ik ben slabbetjes, spuugdoekjes, billendoekjes en schone kleren vergeten....juist #ontaard)

Maar naast het feit dat ik dingen vergeet, ga ik ook in het dagelijks leven gebukt onder mijn lichtelijk chaotische brein. Meestal beginnen mijn hersenen dan namelijk pas met denken als de woorden mijn mond al hebben verlaten... nou ben ik doorgaans al weinig subtiel (wat vind je van mijn jurk? ja... je had beter een vuilniszak aan kunnen trekken) maar waar normaal gesproken de mensen waar ik mee ben last hebben van plaatsvervangende schaamte omdat ik alles roep wat er in me opkomt, zo krijg ik zelf momenteel ook wel roze wangetjes van schaamte.

Zo ook gisteren: Ik werk tot 1 december nog tussen de babykleertjes wagens en meubeltjes bij duimeland en toen ik nietsvermoedend midden in een gesprekje viel en mij een heeele simpele vraag werd gesteld, riep het antwoord wat ik hierop gaf enigzins wat vraagtekens op...
Dit heeft wel enige inleiding nodig zodat jullie nog een beetje snappen waarom ik in godsnaam zo'n raar antwoord gaf natuurlijk.

Maar zoals de meeste mensen wel weten die mijn twitter @liesbethcordia volgen, vonden mijn man en ik het prima met drie kinderen en heeft manlief zichzelf zoals we in de volksmond zeggen "laten helpen" zo'n twee weken geleden. Dit hield de gemoederen hier thuis de afgelopen tijd dus wel bezig (denk aan verkeerde grappen over paarse/blauwe zaken die niet voor kinderoortjes geschikt zijn).

toen ik dus zonder het voorafgaande gesprek op gevangen te hebben de vraag: .....toch liesbeth? dat weet jij wel he? hoe dat zit met steriliseren? hoe werkt dat tegenwoordig? in mijn schoot geworpen kreeg: was mijn antwoord dan ook direct en op zn liesbeth's (lees: IK HEB HELEMAAL GEEN TELEFOON NODIG-HARD): Neee joh! doen ze tegenwoordig helemaal niet meer moeilijk over hoor! ze vragen of je het zeker weet, of je vrouw het goedvindt en dan een week of wat later knip knip klaar! haha......

Toen mijn collega's in canon zowat hun ontbijt over de balie heen proestten van het lachen viel het kwartje dat ze vast iets anders vroegen.... en uiteraard ging het ook over de frequentie van zuigflessen steriliseren.
Dit is dus een zo'n blunder die niemand ooit nog vergeet, en die ik dus net zo goed openlijk zelf op het internet kan verspreiden voor iemand anders het doet.

Uiteraard is dit een dagelijks terugkerend gebeuren, dat blunderen. Zo liep ik vanmiddag richting school met een vriendin en volgens langsfietsende tieners "medemilf". De vriendin in kwestie (vanaf hier S genoemd) had zojuist een fortuin gespendeerd aan hele decadente maar tikkeltje ordinaire boven de knie- laarzen. Nou heeft ze echt een figuur waar ik een moord voor zou doen en die laarzen staan haar fantastisch, maar uiteraard vroeg ze zich af of ze écht niet te ordi waren.

Waarop ik natuurlijk weer (veel te hard) meedeelde dat ze met een bodystocking een een zweepje best kunnen. Uiteraard allebei in een lachstuip roept S op haar beurt weer iets te hard: ja mijn man is niet zo van de SM haha en jij?? waar ik vervolgens natuurlijk weer veeeel te luid krijslachend op antwoord: niet mn ding hoor dan moet ik wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel geil zijn" ooooops op het moment dat ik het woord uitspreek voel ik dat we bekeken worden. Ik kijk even omhoog en ja hoor, BINGO! Natuurlijk lopen we net onder een balkon door waar een 30-er met klapperende oortjes in zn tuinstoeltje zit te chillen. Die kerel zal wel gedacht hebben......

Zo zie je maar, je kunt met mij momenteel niet weg als je niet te laat wil komen (lees: ik vergeet vast mn tas/sleutels/kind of wat dan ook) of voor gek wil staan omdat ik je vast deelgenoot maak van één van mijn blunders uit de onuitputtelijke cave of blunders. Als ik voor elke verkeerde uitspraak op het verkeerde moment nou gewoon een euro krijg van iemand, spaar ik toch nog even die 8 miljoen die ik volgens mn filmpje ( http://www.youtube.com/watch?v=m5rZWfbB0mo ) heb gewonnen voor 1 januari bij elkaar gok ik.

Nou bij deze dan vast mijn voornemen voor volgend jaar: minder blunders en een georganiseerde chaos ipv totale chaos in mijn brein.
dan ga ik nu maar eens doen waar ik eigenlijk voor achter de computer ging zitten en dat is orde scheppen in de chaos die "mijn postvak in" heet!  

HD-ADHD

Dat is wat het is. Ik ben niet zomaar een concentratieloze stuiterbal, nee een concentratieloze stuiterbal maar dan High Defenition.  

Mijn brein is momenteel denk ik het beste te vergelijken met een soort dramatisch chaotisch zomerkamp voor onhandelbare pubers.
Behalve dat ik alles door elkaar heen denk en het zelfs met mezelf vaak niet eens ben, ben ik ook de hele tijd alles kwijt.  

Zo had ik twee weken terug op een ochtend geen idee waar mn sleutels waren waardoor ik mijn meiden zo'n 40 minuten te laat op school bracht (ipv de gebruikelijke 2 minuten).   

De sleutels waren door mijn 1 jarige miniatuur in mn schoen verstopt. Ook had ik die week een keer mn pinpas op mn bureau liggen (thuis dus) en kwam daar pas achter terwijl ik met een volle kar bij de kassa stond in de appie. 

Toch kan het erger. Ik verkeerde enkele dagen terug namelijk in een heuse twilightzone 2.0. Want de afstandbediening was weg. Niet zomaar weg, gewoon écht wég!  

Ik vraag me vaak af of zich in mijn huis een onzichtbaar vortex bevindt. Een groot gapend gat wat zo nu en dan sokken opvreet (ik kan een winkeltje beginnen in 1-lingen), dopjes van oorbellen, haarelastiekjes, sierraden (erfstuk van mijn oma, dat zilveren horloge houdt me nog steeds nachten wakker), mijn id-kaart, pennen, theelepels, washandjes, knuffels, mn favoriete slipjes, de standaard van de kerstboom (ik weet zeker dat ik die netjes haf bewaard), fietssleutels, oordopjes, losgeld, afspraakbevestigingen en nu dus ook de afstandbediening.  

Na een uur of wat zoeken tussen de bank, onder de bank, slaapkamers, wasmanden, lades, de krabpaal, kattenbak en zelfs achter de wcpot raakte ik in paniek. Hulptroepen deden hun best hem te lokaliseren maar het mocht niet baten.   Na 6 uur zonder resultaat het hele gebied uitgekamd te hebben, staakte ik noodgedwongen de zoekactie.  Mijn kinderen hadden inmiddels namelijk honger.   Ik ging al bijna verslagen richting bed toen ik me bedacht dat ik de luiertas voor dochterlief nog even moest vullen voor de volgende dag toen ik hem samen met een natgesabbelt kaakje terugvond ik de bewuste luiertas.   

Ik zit nu dus serieus te overwegen mn huis te voorzien van bewakingscamera's in de hoop dat we dit nooit meer meemaken. 

Zoals iedereen het altijd vrolijk zegt: als je iets kwijt bent vindt je het altijd op de laatste plek waar je kijkt terug.   Dat lijkt me echter niet meer dan logisch, ik zie niet in waarom in verder zou zoeken als ik het eenmaal gevonden heb. Iets terugvinden op de laatste plek waar je kijkt is daarom ten alle tijden onvermijdelijk toch?   Ik ben benieuwd hoe lang ik het volhoud geen belangrijke items kwijt te raken deze week. Ik hou je op de hoogte via facebook!

Op de valreep

Voor ik ga slapen luister ik graag nog even radio538. Ik ben namelijk dol op Barry Paf z'n: "Op de valreep".
Dit is een onderdeel in Barries programma waarin ze een triest geval met een triest verhaal over zijn of haar liefje waar hij of zij iets mee goed moet maken of ex die hij of zij via dit programma (als last resort?) terug probeert te krijgen.

De tiepjes die meedoen klinken doorgaans als de doorsnee "Sjonny en Anita" of de Nederlandse Vicky Pollard, de raarste dingen zijn vaak aan de hand; denk bv aan een Anita die vreemdging en Sjonny terug wil omdat ze toch liever Herpes-Henk niet had afgetrokken in de fietsenstalling van de sociale werkplaats waar zowel Sjonny als Anita werkzaam zijn of Sjonny die zijn excuses aanbiedt omdat hij door een vage loop van omstandigheden een half jaar niets van zich heeft laten horen ook al woonde hij samen met Anita.
Kortom; een tafereeltje waar de gemiddelde New-kidslover niet van opkijkt.

Op het moment dat ik begon met dit blogje, nam Carla de telefoon niet op en Eddy (39) moest er een beetje van hakkelen. Spontaan vormde er in mijn hoofd een beeld van Carla met een zwarte band voor pijpen om haar lippen, pornoblond haar, goude naamketting om haar nek en een Eddy met een wit adidas-trainingspak en een toch niet zo coole golf uit 1996 (mijn excuses als Eddy eigenlijk een succesvolle ondernemer blijkt en Carla een miljoenenbedrijf leid of iets dergelijks) en om het geheel mooi af te sluiten gooit Barry er de titelsong van New Kids Nitro tegenaan, namelijk: Hoeren neuken, Nooit meer werken.

Wat ik me vooral afvraag is: Waarom....WAAROM geef je je in godsnaam op voor zo'n programma. Je weet van tevoren dat je deelname gebruikt wordt om jou publiekelijk voor schut te zetten voor de kijk/luistercijfers. Niet dat ik daar wat op tegen heb hoor, don't get me wrong "VOORAL DOORGAAN!" Ik luister en namelijk heel graag naar dit soort programma's maar ik begrijp de drive niet van die mensen die meedoen, maar ik ben de eerste die haar agenda leegmaakt voor een "op-de-valreep-marathon", dat wil ik voor geen goud missen namelijk! ;)

Neem nou voorrondes van X-factor of andere talentenjachten: waar de voorselectie niets meer of minder is dan speurtocht naar smaakmakende televisie. Die mensen die wij met zn allen met een bak popcorn op schoot uit zitten te lachen zijn dan namelijk al voor een jury auditie wezen doen en weten zelf vaak dus echt niet beter. Denkend dat iemand ze goed genoeg vond om de voorselectie die eraan vooraf ging te doorstaan gaan ze finaal af voor honderduizenden kijkers die (net als ik) compleet de slappe lach krijgen van de trieste vertoningen die voorbij komen.

Vaak zijn die smaakmakende audities dan ook nog terug te vinden op youtube e.d. en dat achtervolgt je dan dus voor de rest van je leven. Zelf ben ik ook slachtoffer van dit betreffende onderwerp. Mijn vader heeft namelijk ook alle momenten die ik zelf doelbewust zo ver mogelijk in de krochten van mijn geheugen gestopt had schaamteloos op youtube gekwakt. Nou zal ik daar weinig schade aan overhouden gok ik, maar denk eens aan de Anita's onder ons die meededen aan programma's als op de valreep.

Je toekomstige werkgever googled tegenwoordig eerst je naam voor hij je uitnodigt op gesprek. Als dan blijkt dat je in een radioprogramma uitvoerig spijt betuigd van een ruksessie in het fietsenhok met Herpes-Henk denk ik dat je die baan wel kan schrappen van je wishlist. Naast het feit dat je je toekomst dus ook nog eens best wel kan beschadigen betwijfel ik of een relatie die ten dode opgeschreven is, te redden is door iemand midden in de nacht (niet te vergeten LIVE OP DE RADIO) op te laten bellen door een dj en voor het blok te zetten of hij of zij het goed wil maken. Als die persoon daarna nog iets met je te maken wil hebben heb je vast gelijk en zijn jullie voor elkaar gemaakt. Want iets kanslozers als dat bestaat volgens mij gewoon niet.

Morgen luister ik uiteraard toch weer, want hoe kansloos het ook is en wat de gevolgen dan ook zijn dat is mijn probleem niet. Wie dit nog nooit gehoord heeft: je kunt de fragmenten van op de valreep terugluisteren via: www.538gemist.nl.

Mijn Echtgenoot ligt alweer even, dus om te voorkomen dat ik morgen Barry moet bellen met het verzoek
mn relatie publiekelijk te lijmen omdat ik altijd te lang bezig ben met dingen die geen reet te maken hebben met gaan slapen en aanverwante bezigheden ;) ga ik hier nu een eind aan maken.

XL

test

test test test yay, mijn blog is een feit :) Ik ga me maar eens verdiepen in de materie, want ik snap eigenlijk nog geen reet van het menu. Ik wens iedereen sterkte en plezier met het lezen van mijn hersenspinsels. Tot mn volgende blog! Xl

Het leed dat kinderfeestjes vieren heet

Als je kinderen hebt onder de 4 jaar, realiseer je jezelf nog niet wat je allemaal te wachten staat.
Waarschijnlijk denk je dat de zogenaamde tropenjaren (vooral als je meerdere kinderen tegelijk hebt onder de vier jaar) na de eerste vier jaar afzien en het overleven achter de rug zijn maar niets blijkt dan minder waar.

De buitenwereld werkt ook mee aan deze enorme fantasiebubbel, deze blijft intact door opmerkingen als:
"het wordt allemaal veeel leuker hoor! als ze groter worden" en "wacht maar tot ze zelfstandig zijn dan is het pas echt leuk!"
die mensen hebben zelf waarschijnlijk of geen kinderen of geen kinderen die zo bijdehand zijn als de mijne...

Ik sta namelijk sinds mijn oudste twee vocabulair ontwikkeld zijn regelmatig voor paal in het openbaar;
als ik bijvoorbeeld verbied om te snoepen omdat we zo gaan eten laat mijn dochter het niet na me eraan te herinnerendat ik zelf ook 5 minuten geleden nog een hele reep chocolade heb opgegeten.

Dit het liefst in bijzijn van mensen die het opvoeden ogenschijnlijk beter aanpakken.

maar goed, de standaard struikelblokken van het opvoeden daargelaten,
er komt een punt dat je kinderen naar school gaan.
wat daar op volgt is dat er ook een punt komt waarop je er niet meer onderuit komt; Kinderfeestjes.
Zodra je oudste kind 4 wordt, sta je dan te trappelen om de so-called vriendjes en vriendinnetjes van dochterlief uit te nodigen voor een gezellig feestje.

Vroeger had ik een romantisch beeld bij kinderfeestjes;  in mijn hoofd waren deze bij ons thuis vroeger namelijk altijd tot in de puntjes geregeld, gezellig en gingen alle kinderen tevreden en moe naar huis.
Mijn moeder verzorgde altijd de leukste spelletje niemand verveelde zich een seconde. Waarschijnlijk heb ik alle stress en chaos die zich de dagen ervoor en de dag zelf afspeelde totaal gemist en was het ook voor mijn moeder toen heel lastig en enorm stressen waar ze een week van bij moest komen.

Vorig jaar kwam ik er nog goed vanaf, ik heb alleen de oudste haar feestje hoeven vieren en kon haar toen nog afschepen met drie kinderen uitnodigen. We gingen naar een indoor speeltuin,  namen een arrangement, alles werd geregeld en ook logistiek was alles goed te doen.

Na dat bewuste feestje vond ik het allemaal wel meevallen en besloot dit jaar niet mee te doen aan de georganiseerde feestjes buitenshuis. Wat is er immers mis met de ouderwetse thuisparty.

"well isn't that cute....BUT ITS WRONG!!!!"*

dochterlief had haar 5 beste vriendinnen en vrienden uitgenodigd en optimistisch als ik ben had ik allerlei leuke spelletjes bedacht die kinderen tussen de 4 en 6 jaar leuk vinden.

Dat werden de 3 langste uren van mijn leven.

Daarom, toen fay van de week 5 werd, besloot ik die kinderen allemaal mee te nemen naar de goede oude indoor-speeltuin. Naast de 5 vriendinnen die ze meenam, ging er nog een buurmeisje mee en met mijn eigen 3 meisjes kwamen we dus op 9 (!!!) kinderen.
Omdat ik geen zin had in tetris voor gevorderden (passen en meten om 9 kinderen en twee volwassenen te verdelen over 2 auto's) gingen we met de trein.

De middag begon al chaotisch; Jenna ging net op een onhandig tijdstip nog even slapen en daarom stuurde ik mijn man naar school om Arwen en de vriendinnen en vriend van Fay op te halen (Fay was ziek thuis maar verplaatsen naar een andere dag was geen optie zo last minute).
ik hoef jullie niet uit te leggen dat ik met mijn chaotische hoofd al niet eens meer wist welke 5 vriendinnen er mee gingen, maar ik ging ervanuit dat die kinderen dat zelf wel wisten en het aantal leek me dan ook duidelijk.

Nou weet ik ook wel dat je een man altijd een boodschappenlijstje mee moet geven, zo ook in deze situatie bleek achteraf;
Manlief kwam me tegemoet bij het station met slechts 3 kinderen in zijn kielzog; onze eigen dochter Arwen en twee vriendinnen van Fay. De afwezigheid van 2 kinderen bleek te verklaren; deze werden door hun moeders naar de feestlocatie gebracht, gezien ze daar toch in de buurt moesten zijn..

In de trein ontstond de discussie tussen papa, mama, arwen en fay; volgens mij mistte we nog een vriendin, volgens Fay niet, volgens mijn man ook niet en volgens Arwen wel.
we gingen ervanuit dat het wel zou kloppen want als Fay zelf ook niet wist wie er ontbrak, had ze zeker toch maar 4 kinderen uitgenodigd?

Helaas, toen ik op mijn telefoon keek en zag dat ik 5 oproepen van school had gemist wist ik het zeker:
We hadden een kind van 4 voor de rest van haar leven getraumatiseerd door haar op school, in spanning voor het kinderfeestje met een kado in haar rugzakje, geduldig aan de hand van de juf wachtend, jawel:
TE VERGETEN.

Manlief was in ontkenning dat er een kind had gestaan, de juf had hem wel gezien maar deze was ineens verdwenen. de moeder van de kleuter was al gebeld dus de tamtam was ook al op gang en ik werd natuurlijk door de moeder van het meisje gebeld om te vragen hoe het nou zat.
Tja hoe leg je dat nou uit, volgens mij zijn er in dit geval gewoon NOOIT verzachtende omstandigheden.

Mijn man is meteen in de trein gesprongen om het arme ding alsnog op te halen waarop ik een uur mocht zien te overleven met 7 kleuters en een baby onder mijn hoede.
Elke vijf minuten heb je wel een huiler bij de tafel omdat er een kind was geduwd, niet op een glijbaan mocht of er een kind lelijk keek naar een ander kind, ook werd mijn hulp nog ingeroepen om billen af te vegen,
snottebellen af te vegen, een pleister te plakken of een geschaafde vinger en een "ongelukje" op te lossen en de plasbroek in kwestie onopvallend voor de rest van de aanwezige kleuters te laten "verdwijnen".

Op zo'n feestje leef je een beetje van eetmoment tot snoepmoment tot de tijd om is en blijkt dat je toch wel erg veelrespect hebt voor de kleuterjuffen en moeders van 8 of 9 kinderen. want ik ben na een paar uurtjes al stuk.

Toen manlief eenmaal terug was met het "vergeten kleutertje" was het gezelschap compleet.
De jarige was tussen het op mijn schoot hangen door wel blij met haar nieuw verkregen knutselspulletjes en meisjeshebbendingentjes maar wat waren we blij toen het eind in zicht kwam.

Ik heb tussendoor voor 1 kindje nog schone onderbroeken en een legging gekocht omdat het dus niet bleef bij 1 ongelukje. Op een gegeven moment kwam ze in dr blote kont naar de tafel kwam rennen waarop mijn man me in paniek belde of ik terug kon komen naar de tafel omdat er een half ontblote peuter naast hem zat omdat ze haar natte broek in de wc had gelaten...

Maar, we hebben het overleefd. En na het missen van de trein, het retourneren van alle vermoeide kleuters...
wilden we allemaal naar bed.
Een ding is zeker; ik ga de tijd die we hebben tot het volgende partijtje goed gebruiken om me geestelijk
voor te bereiden op de volgende hindernisbaan en het leed wat dus "kinderfeestje vieren" heet.

mama's en papa's van de kleuters van de toekomst: bereid u voor! Het is geen feestje! ;)

*) quote: two stupid dogs - cartoon network