Met een brok in mn keel rijd ik terug naar huis.
In de buurt van de studio a.k.a. het Eve's Fall thuishonk zit een stukje bos/moeras (zo bleek) naast een autoweg.
Dit is een behoorlijk druk stuk weg daarom schrok ik me dood toen ik plots een koddig klein felixkitten zag oversteken richting moddergebiedje.
Vanmiddag zat ik namelijk nog te mijmeren over een nieuwe kitten, als speelmaatje voor mijn kleine rode schatje. Dit leek het lot, dit zwerfkatje moest ik redden van het hobobestaan.
Nog steeds gaat er geen dag voorbij zonder dat ik denk aan mijn kleine rode vriend die in april 2012 onder de wielen van een grote gemene auto terecht kwam. Des te groter was mijn angst dus dat zoon kleine lieve babypoes dit zelfde lot te wachten staat.
Ik raapte mn moed dus bij elkaar, slingerde mn auto aan de kant en liep op mn hoge hakjes met toevalligerwijs niet handige kittige outfit (lees: als je iemand in zo'n kort rokje langs een druk kruispunt ziet lopen vraag je je af of ze aan het werk is) richting natuurgebiedje, waar ik vervolgens met mijn rechterbeen tot mn knie in een modderpoel wegzakte waardoor ik even bang was mn schoen voor eeuwig te verliezen.
Ik trok mn been uit de zompige hoop modder (of paardenstront, wie zal het zéggen) en op het moment dat ik daar zo alléén in het verlaten gebied stond met mn modderige been bedacht ik me dat dit een slecht idee was en ik zei snel een schietgebedje in de hoop geen potloodventers tegen te komen.
Klein bang poesje had me inmiddels gezien en maakte zich snel uit de voeten richting de duisternis.
Toch zag ik hem of haar zitten en begon ik (lekker infantiel) geluiden te maken waar mijn brave afgerichtte wij-geven-zelfs-een-high-five in ruil voor blikvoer -kattenbeesten altijd direct blij op reageren. Dit katje, voor zover ik wat kon zien leek te denken: "is niet helemaal van deze wereld"....
Voor ik het wist hoorde ik mezelf zelfs zeggen "kom maar schatje, MAMA (???!) is er om je te redden! Ik wil voor je zorgen!" maar helaas mijn pogingen om dit kleine poepie te vangen met gevaar (cordiaans overdrijven) voor eigen leven waren zinloos.
Ik wilde de hoop niet opgeven maar elke stap dichter bij de kleine schat zorgde ervoor dat hij verder bij me vandaan rende tot ik er een geen idee hoe diepe greppel voor moest oversteken...dit leek me geen goed plan maar wat voelde ik me rot dat ik niets voor hem of kon doen.
Ik had em zooo graag willen redden, de kleine kat een thuis willen geven. Natuurlijk resulteerde dit kleine avondtuur dus in een emo-episode in de auto terug. Wat was 2012 eigenlijk een kutjaar.
Niet voor niets had ik besloten er geen speciaal blogje aan te wijden; naast het verlies van mn kleine rode vriend, mn operatie en algemene gezondheid, mn vader die zichzelf bijna doodreed en later epilepsie bleek te hebben, mn kleine meid met dr allergieën, mn man die te horen kreeg dat zn baan aan een draadje hangt ivm de derde ronde bezuinigingen en nog wat kleine tegenslagen had ik geen zin om dit nogmaals uitgebreid op te gaan rakelen in een blog waarin ik dan fantaseer dat 2013 zoveel anders gaat zijn...
Feit is dat ik het niet weet, al heb ik vast 1 jammerlijk feitje voor het lijstje: ik ben een zacht ei, misschien ga ik morgen wel terug met kaplaarzen en een regenpak om mijn lotsbestemming te vervullen en dat poesje te redden.
Wie helpt?
